Όταν σας λέω, οι προσδοκίες, οι προσδοκίες, οι προσδοκίες που είχα γι’ αυτό το βιβλίο!
Και όχι επειδή από τη στιγμή κυκλοφορίας του στα Αγγλικά το έβλεπα κυριολεκτικά παντού - δεν αναφέρομαι στη νέα μόδα του Tik Tok που αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τα βιβλία και την κοινότητα. Μιλάω για τη σωρεία θετικών κριτικών και λίστες με τα αγαπημένα βιβλία της χρονιάς στις οποίες πρωταγωνιστούσε το The Love Hypothesis, πριν ακόμα έρθει σ’ εμάς ως Το Θεώρημα της Αγάπης. Όχι, τίποτα απ’ αυτά δεν με είχε επηρεάσει. Μην σου πω ότι αγόρασα το βιβλίο για να στηρίξω μεν την ελληνική έκδοση αλλά με επιφυλάξεις για άλλη μια ρομαντική ιστορία.
Από την πρώτη φράση, το
βιβλίο μου έκανε κλικ! Η Όλιβ, μια πρωταγωνίστρια προβληματισμένη για τη ζωή της
γενικά και αναποφάσιστη για το μεταπτυχιακό που επέλεξε… Για να μην τα
πολυλογώ, κάπου εκεί ταυτίστηκα. Και όσο προχωρούσε το βιβλίο, τόσο περισσότερο
που ταίριαζε ο χαρακτήρας της (εντάξει, όχι όλες τις στιγμές, αλλά τι περισσότερες).
Και πριν καλά- καλά το καταλάβουμε (ειλικρινά, μάλλον το είχαμε καταλάβει, αλλά λέμε τώρα) μπαίνει και το ρομαντικό ενδιαφέρον με το όνομα Άνταμ στο προσκήνιο. Για όσους έχουν διαβάσει σύγχρονη ρομαντική λογοτεχνία δεν θα εκπλαγούν με το χαρακτήρα που σχεδόν γνωρίζουν από τις περιγραφές της πρωταγωνίστριας και του περίγυρου- και λέω σχεδόν, καθώς δεν έχουμε κάποια κεφάλαια από την οπτική του χαρακτήρα. Ένας χαρακτήρας που γοητεύει και δεν απογοητεύει τον αναγνώστη (ούτε και την Όλιβ μας), αλλά απογοητεύει σχεδόν όσους προσπαθούν να πλησιάσουν το απρόσιτο, δύσπιστο και κατά γενική ομολογία δύστροπο χαρακτήρα του. Με μόνα όπλα την απαράμιλλη ομορφιά του, την επαγγελματική του ακεραιότητα και την οικονομική του άνεση, όλοι σχεδόν οι δευτερεύοντες χαρακτήρες ήταν εναντίον του. Όχι, καλά διαβάσατε, δε βγάζει νόημα. Μην ψάχνετε άκρη, οι ρομαντικοί αναγνώστες είμαστε μυημένοι σ’ αυτές τις τεχνικές αφήγησης και συχνά τις απολαμβάνουμε κιόλας (μήπως τελικά, γι’ αυτό ρομαντική λογοτεχνία αποκαλείται συχνά «ένοχη ευχαρίστηση»; Τα θέλουμε και τα παθαίνουμε, μού φαίνεται…)
Kαι διαβάζοντας την ολότελα
προβλέψιμη πλοκή, ειλικρινά το βιβλίο το απολάμβανα. Αλλά φτάσαμε στο σημείο της
μεγάλης ανατροπής για ένα χαρακτήρα- και από εκεί και πέρα απλά διάβαζα
διαγώνια τις τελευταίες 100-150 σελίδες ξέροντας (και πάλι) τι έπεται και
περιμένοντας να τελειώσει. Ίσως η έλλειψη αριστοτεχνίας γι’ αυτή την ανατροπή
ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, γιατί ήταν λες και κάποιος πήρε αυτό το
ποτήρι και με έλουσε με παγωμένο νερό. Από εκεί που διάβαζα με ελαφρύ μειδίαμα
και σχεδόν αχόρταγα για ένα ξεκούραστο διάβασμα, έφτασα να μην θέλω να το
τελειώσω. Επίσης, για τους λάτρεις των ερωτικών σκηνών… Ε, δε βαριέσαι, σιγά.
Τέλος πάντων, όλα ωραία και
καλά, πλάκα είχε και το χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή αυτό το βιβλίο- εξαιρώντας
τις τελευταίες σελίδες, όπως είπα. Άλλωστε το hype δεν αστειεύεται. Αυτό ήταν το μάθημα
της ημέρας. Και δεν θα απέτρεπα κάποιον από το να το διαβάσει. Απλώς, ίσως να
αναπροσαρμόσει τις προσδοκίες του τόσο δα λιγάκι.
⭐⭐⭐
No comments:
Post a Comment